آشنایی با سوره های قرآن - سوره مبارکه عصر

فضیلت قرائت و خواص سوره عصر
العصر یکصدو سومین سوره قرآن کریم است که مکی و دارای 3 آیه است.
از منابع اهل سنت نقل شده است که این سوره در فضیلت امیرالمومنین علی علیه السلام است.
/پاورقی 1. الدرالمنثور، ج6، ص392/
این سوره در میان یاران رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم به قدری مهم و ارزشمند بود که هر گاه یکدیگر را دیدار می کردند تا سوره عصر را برای هم نمی خواندند از هم جدا نمی شدند.
/پاورقی 2. همان، ص391/
امام صادق علیه السلام در تفسیر این سوره فرمودند: (الا الذین امنوا) یعنی کسانی که به ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام ایمان آورده اند.
/پاورقی 3. تفسیرالقمی، ج27، ص441/
هم چنین در فضیلت این سوره فرمودند: هر کس سوره عصر را در نمازهای مستحبی قرائت کند، خداوند در روز قیامت چهره اش را نورانی و خندان و چشمش را روشن کرده تااو را وارد بهشت نماید.
/پاورقی 4. ثواب الاعمال، ص125/
از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم نقل شده است: هر کس این سوره را قرائت نماید عاقبت کار او به صبر و شکیبایی ختم خواهد شد و در روز قیامت همراه با یاران حق محشور خواهد شد.
/پاورقی 5. مجمع البیان، ج10، ص434/

آثار و برکات تلاوت سوره عصر
گوینداگر سوره عصر را بر کسی که تب داشته باشد بخوانند تب او زائل گردد و اگر این سوره را بر فرد افسرده بخوانند از افسردگی بیرون آید.
/پاورقی 6. درمان با قرآن، ص162 /

شأن نزول و محتوای سوره عصر
معروف این است: این سوره در (مکّه) نازل شده، هر چند بعضی احتمال (مدنی) بودن آن را نیز داده اند، مقاطعِ کوتاهِ آیاتِ سوره، و لحن آن، نیز شاهد (مکّی) بودن آن است.
جامعیت این سوره، به حدّی است که به گفته بعضی از مفسران، تمام علوم و مقاصد قرآن در این سوره خلاصه شده است، و به عبارت دیگر:
این سوره در عین کوتاه بودن، برنامه جامع و کاملی برای سعادت انسان تنظیم و ارائه نموده است:
نخست، از سوگند پر معنی به (عصر) شروع می شود که تفسیر آن را به زودی خواهید دید.
آن گاه سخن از زیانکار بودن همه انسان ها که در طبیعتِ زندگی تدریجی نهفته است به میان می آورد.
سپس فقط یک گروه را از این اصل کلی جدا می کند، آنها که دارای برنامه چهار ماده ای زیر هستند:
ایمان، عمل صالح، سفارش یکدیگر به حق، و سفارش یکدیگر به صبر، و این چهار اصل، در واقع برنامه های اعتقادی، عملی، فردی و اجتماعی اسلام را در برمی گیرد.
/پاورقی 1. تفسیر نمونه، جلد 27، صفحه 315./
منبع:ام الکتاب