انسان معمولاً از داشتن دوست ـ هرچند زیاد ـ لذّت می برد و از داشتن دشمن ـ گرچه اندک ـ هراسناک است. این مسأله در رهبران جامعه بیشتر خود را نشان می دهد چون معمولاً آنان حتی یک دشمن کوچک و ضعیف را نیز برنمی تابند به گونه ای که تا نابودش نکنند آرام نمی گیرند و خواب خوش و راحت ندارند. ولی قرآن کریم به پیامبر راه و روش دیگری آموخته است که به جای نابود ساختن دشمن، بتوان با حفظ شخص او، روحیه اش ر تغییر داد و دشمنی وی را به دوستی مبدل ساخت؛ بلکه تبدیل به یاوری صمیمی کرد. البته خود قرآن اذعان دارد که پیمودن این راه و روش کارآسانی نیست و هرکسی توان پیمودن آن را ندارد.