برای جواب به این سوال، نکاتی را که متناسب با مورد توجه قرار دادن دو ویژگی:
الف: ویژگی های خاص منطقه ی شبه جزیره ی عربستان.
۱ : منطقه ی شبه جزیره ی عربستان، محل پرورش و توسعه ی ادیان و شریعت های مختلف بوده است.
۲ :خانه ی کعبه به عنوان یکی از بزرگترین مکان های مقدس، در این منطقه بنا شده.
۳: بدیهی است زمانی که قرآن کریم بر مخاطبین عرب زبان، نازل شود، باید با زبانی هماهنگ با آنان باشد. و اگر غیر از این بود، این سوال جا داشت که گفته شود چرا قرآن به زبانی هماهنگ با مخاطبین اش نازل نشده است.
« وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِیُبَیِّنَ لَهُمْ ۖ فَیُضِلُّ اللَّـهُ مَن یَشَاءُ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ ۚ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ [ابراهیم/۴] و ما هیچ پیامبرى را جز به زبان قومش نفرستادیم تا [بتواند به وسیله آن زبان ، پیام وحى را به روشنى] براى آنان بیان کند . پس خدا هر کس را بخواهد [به کیفر تعصب و عنادش] گمراه مى کند ، و هر کس را بخواهد هدایت مى نماید ، و او تواناى شکست ناپذیر و حکیم است »
۴ : دسترسی منطقه ی عربستان به جاده ی ابریشم، نقش بسزایی در تبادل افکار و عقائد را ایفاء می کرده، که در نتیجه ی آن ترویج و گسترش دین اسلام را به سایر نقاط به همراه داشته است.
بدین جهت، بدیهی است زمانی دین مبین اسلام می توانست سراسری و جهانی گردد که، ابتدا این دین در منطقه ی بعثت پیامبر، مورد قبول واقع شود و عرب ها به آن ایمان آورده باشند و سپس بعد از آن انتظار گسترش به باقی مناطق را داشت.
۵ : زبان عربی یکی وسیع ترین و کامل ترین زبان ها از حیث لغت و واژگان است.
۶ : زبان عربی، زبان اهل بهشت نیز معرفی شده است. حضرت رسول صلوات الله علیه می فرمایند:
«اُحبُّ العربَ؛ لثالث، لأنّی عربی والقرآن عربی و کلام اهل الجنة عربی،[۱] یعنی من عرب را به خاطر سه چیز دوست می دارم: اول این که خودم عرب هستم، دوم این که قرآن عربی است، و سوّم این که زبان اهل بهشت عربی است »
۷ : شیوایی و رسایی این زبان به حدی است که می توان بدون ابهام ، مقصود خود را بطور واضح و روشن به مخاطب فهماند. چنانچه خداوند نیز در کلام خود می فرمایند:
« قُرْآنًا عَرَبِیًّا غَیْرَ ذِی عِوَجٍ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ﴿زمر/٢٨﴾ قرآنى است گویا و روشن بدون هر گونه انحراف و کژى ، براى اینکه [در سایه تعالیمش از شرک ، عصیان و فساد] بپرهیزند .»
نکته ی آخر:
قرآن کریم در باره ی مشرکانی که این چنین سوالاتی را به قصد شبهه افکنی بیان می کنند، می فرمایند:
« وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ فَقَرَأَهُ عَلَیْهِمْ مَا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ [شعراء/١٩٨-١٩٩] اگر آن را بر برخى از غیر عربها نازل کرده بودیم، و او آن را بر عربها مى خواند ، باز هم به آن ایمان نمى آوردند !»
پی نوشت:
[۱]. محمد حسین طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۷، ص ۵۴۵
منابع:
تفسیر نمونه/ ج ۲۱
معارف قرآن/محمد تقی مصباح یزدی/ ج۶
منبع:پایگاه بزرگ قرآنی طه
