تنها دو آیه

«شقیق بلخی» از عارفان و صوفیان بنام قرن دوم هجری است. او در آغاز کار،در محفل های لهو و لعب به شاعری می پرداخت. سپس متنبّه شد و توبه کرد.به همین دلیل،بر خود بسیارسخت می گرفت و لباس خشن می پوشید.