تنها دو آیه

«شقیق بلخی» از عارفان و صوفیان بنام قرن دوم هجری است. او در آغاز کار،در محفل های لهو و لعب به شاعری می پرداخت. سپس متنبّه شد و توبه کرد.به همین دلیل،بر خود بسیارسخت می گرفت و لباس خشن می پوشید.

روزی به دیدار «عبدالعزیزبن ابی رواد» رفت. عبدالعزیز به او گفت:

ای شقیق! تعالی و تهذیب نفس در خوردن نان جو و پوشیدن جامه ی پشمینه نیست، بلکه در شناخت قلبی خدا،قناعت به عطایای الهی و خشنودی از خواست پروردگار است.

شقیق نیز برای رسیدن به معرفت و قرب خداوند،انس با قرآن را پیشه ی خود ساخت. او می گوید:

20 سال با قرآن به سر بردم و به برکت این انس،توانستم امور اخروی را از امور دنیایی بازشناسم. نهایت امر همه ی آن را در این دو ایه یافتم:

«و ما اُوتیتُم مِن شَیءٍ فَمَتاعُ الحیاةِ الدنیا»2و «و ما عِندَ اللّهِ خَیرُُ واَبقی» .3

1.تاریخ الاسلام ذهبی،صص191ـ200.

2. قصص، 60.

3. شوری، 36.

منبع:مجله بشارت