وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَأُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
و باید از میان شما گروهی باشند که مردم را به نیکی بخوانند و به کارهای پسندیده فرمان دهند و از کارهای زشت و ناپسند بازدارند، و آنانند رستگاران. (104 سوره آل عمران)
آیات 106 و 107 به دو گروه از انسان ها می پردازد: گروه اول کسانی هستند که در قیامت با چهره ای نورانی محشور می شوند و گروه دوم هم کسانی اند که با چهره ای تاریک و سیاه در محشر حاضر می شوند. (یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ)
هر کسی شب را به صبح و صبح را به شب برساند در حالی که دنیا مهمترین هم و غم اوست، خدای تعالی فقر را در پیش چشماان او قرار می دهد و کار او را پراکنده می نماید و به دنیا دست نمی یابد مگر آنچه در قسمت او بوده است.
جزء دوم قرآن کریم که از آیه 142 سوره بقره آغاز و به آیه 252 همین سوره ختم می شود در بردارنده آموزه ها و پیام های روح افزای الهی است که در این نوشته به نقل تعدادی از آن می پردازیم.
همانا بنده، مرا در حاجت خود می خواند پس من امر می کنم به برآورده کردن حاجت او. سپس او گناهی مرتکب می شود، پس من به فرشته می گویم: همانا بنده من با گناه خود سخط و ناراحتی مرا موجب شد، پس مستحقّ محرومیت و عدم استجابت دعاست و همانا او به آنچه که در نزد من است نمی رسد مگر به وسیله اطاعت و بندگی.
ماه مبارک رمضان ماه مهمانی و ضیافت خداست. ماهی است که در آن خدای متعال به دنبال بهانه است که بندگان خود را مورد آمرزش و مهربانی خود قرار دهد و آنها را در مهمانی کریمانه خود به بهترین شکل مورد توجه و عنایت خود قرار دهد.
رمضان
هر عملی که در این ماه از انسان سر بزند، ثوابی مضاعف دارد و با عنایت ویژهتری نسبت به سایر ماه ها در پیشگاه خدای ودود پذیرفته می شود.
در ماه نزول قرآن و بهار آن، شایسته است که بیش از گذشته به این کتاب الهی توجه و در معارف آن اندیشه شود.
سنت تلاوت روزانه و جزء به جزء آیات وحی، پسندیده تر می شود آنگاه که با درک معنا و دریافت آموزه های الهی همراه شود.
برای خدمت به ترویج آموزه های قرآنی در این ماه خدا بر آن شدیم تا همگام با قرائت های روزانه، آموزه هایی از جزء همان روز را به علاقه مندان تقدیم کنیم تا در کنار ثواب لفظی از قرائت قرآن ، از بهره معنوی کلام خداوند نیز بهره مند شوند.